astronowbot

• Mga Bata Sa Lansangan
• Youtube Mga Bata Sa Lansangan
• Mga Larawan Ng Mga Bata Sa Lansangan

Chiro Paco Stage Play 2011 'Batang Kalye' October 18, 2011 Ayon sa Stairway Foundation, ang mga batang lansangan ay may tatlong uri: ang mga bata sa lansangan, bata ng lansangan, at mga batang naulila ng tuluyan.

HINDI pa man araw ng Pasko, nagkalat na ang mga batang namamalimos sa lansangan ng Metro Manila. Ano pa kaya kapag malapit na ang araw ng kapanganakan nang Manunubos ng sanlibutan? Mas lalong napakarami kapag ganitong panahon. Hindi lang mga bata ang nagkalat sa kalye kundi maging ang mga matatanda na kumakatok sa bawat pintuan para lang manghingi ng konting barya na ililimos sa kanila upang magamit na pantawid-gutom o pambili ng pagkain para sa okasyon. Kahit anong pagbabawal ang gawin ng gobyerno kaugnay sa pamamalimos sa lansangan, walang tigil pa rin ang pangit na tanawin sa kalye sapagkat hanggang press release lang naman ang pamahalaan sa pagbibigay nila ng tulong sa mga batang kalye at mga mahihirap na mamamayan.

Hindi kasi totohanan ang pagpapatupad ng programa ng mga nakaupo sa pamahalaan para kung hindi man maubos ang mga namamalimos sa lansangan ay mabawasan man lang. Isa sa tanggapan ng pamahalaan na dapat gumawa ng hakbang upang matigil ang pamamalimos sa kalye ang Department of Social Welfare and Development (DSWD) subalit wala namang maayos na panuntunan ang tanggapang ito para sa kapakanan ng mga kabataan. Batid ba ng mga opisyal ng DSWD na nalalagay sa peligro ang buhay ng mga batang namamalimos sa kalye tuwing kakatok sila sa mga nakatigil na sasakyan sa kalsada bunga ng traffic o kaya naman tuwing sasampa sila sa mga pampasaherong jeep upang humingi ng konting limos? Kailan pa aaksyon ang pamahalaan kapag may ilang bata na ang nasagasaan o nahulog sa mga sasakyan? Minsan, may ilang walanghiyang magulang na ginagamit pa ang pagkamatay ng kanilang anak upang pagkaperahan tulad nang pagpapabayad sa buhay ng kanilang anak. Kung hindi sana nila pinabayaan ang kanilang mga anak sa kalye, hindi magbubuwis ng buhay ang mga ito.

Bakit kasi may mga magulang na hindi batid ang kanilang mga responsibilidad sa kanilang mga anak? At sa halip, ang mga anak nila ang inoobligang bumuhay sa kanila. Nawa’y makaisip ang pamahalaang Aquino ng paraan upang mapaganda ang buhay ng mga kabataang ito na namamalimos sa kalye at sa halip ay maglaro at mag-aral upang ma-enjoy ang kanilang kabataan.

Mga Bata Sa Lansangan

Maligayang Pasko po sa lahat ng mambabasa ng Remate. Nawa’y pagpalain po tayong lahat.

Kirkanatomy.com Ang La Union ay matatagpuan sa lalawigan ng Ilocos Region. Magandang pumunta sa lugar na ito kung mahilig kang mag-surf o kaya nama’y mag sighting lang. Napakalinis ng lugar na ito at napakasariwa ng simoy ng hangin at napakagandang lugar upang makapag-isip-isip.

Bukod pa doon, kung gusto mong pumunta ng Santorini Greece pero wala kang budget, sa La Union mo rin makikita ang lugar na kahawig nito sa matatagpuan sa Thurderbird Resorts na napapaligiran din ng mga casino kung mahilig kang magsugal. Sa lahat yata ng mga lugar, ang Batanes ang pinakagusto kong mapuntahan dahil sa palabas na Yoou’re my Boss na pinagbibidahan nina Coco Martin at Toni Gonzaga. Bukod doon, ang Batanes rin ang nasa pinakahilagang parte ng Pilipinas at dito mo rin matatagpuan ang “honesty store” kung saan walang bantay ang mga tindahan at iiwanan mo lang ang bayad mo kung may gusto kang bilhin. Ang hindi lang maganda sa lugar na ito ay palaging binabagyo kung kayat ang mga bahay ay gawa sa matitibay na bato. Ni Alipio S PCN o Samahang Pilipino Cultural Night ay isang malaking masalimuot na pagganap sa huli ng taun-taon para ipakita ang tradisyonal na mga sayaw at kultura ng Pilipino kabilang ng isang kuwento kumilong at minsan kumanta mula sa mga estudyante ng UCLA. Nagsasangkot ako sa grupong Rural kasi ang mga sayaw na ito ay mahahanap sa rural na lugar sa Pilipinas.

Ang grupo na ito ay kasama ng napakasikat na Tinikling. Pero hindi ako sa Tinikling. Ako ay nasa mas mahirap na sayaw na nagbibigay ng maraming mga sorpresa sa tagapanood: Sayaw sa Bangko. Ang pinakaimportante sa sayaw na ito ay ang mga labindalawang bangko na may pares na sumasayaw sa taas ng mga bangko. Sa sayaw na ito, ang mga sasayaw ay sumasalansan ng mga bangko para mabuo ang malaking estruktura na nagsasayaw pa sa taas na ito.

Sa huli na lahat ng apat na antas ng bangko, ang huling pares nagtatalon pa sa taas. At saka pa nakatakip ang mga mata ng babae. Dahil sa mapanganib na sayaw na ito, lahat ng nagsasayaw ay sumisigaw pagkatapos ng bawat na talon.

‘Party suite’ ang tawag ng Rural. Bawat linggo nagprapraktis kami bilang isang grupo, tapos lahat na pagganap ng ibang mga sayaw. Lahat kami ay halos ng dalawang daang miyembro sa mga grupo kasama ng Mara Clara, Moro, Trad, etc. Ibang mga tungkulin ay ang mga aktor, mga nagsusulat, at mga nagtratrabaho sa lohistika. Ang aming kamakailan lamang pagganap ay nasa Carson High SChool para sa Pilipinong komunidad doon. Ito ang una naming pagayos ng kasuutan at make up.

Ito ay parang tularan sa aming huling pagganap sa Royce. Marami pa kaming praktis para sa huling dalawang linggo, noon nagpapraktis kami bawat linggo, ngayon araw araw na! SPCN or Samahang Pilipino Culture Night is a large elaborate performance at the end of every year to showcase traditional Filipino folk dance and a plotted storyline acted and oftentimes sang all by UCLA students. I’m involved in the Rural suite which are dances traditionally found in the rural areas of the Philippines. This is a group that includes the ever so popular Tinikling.

But I am not in Tinikling. I am in a dance much harder and gives more surprises to the audience: Sayaw sa Bangko. This dance’s main selling point is the use of a dozen benches danced upon by pairs. Throughout the dance, the dancers gradually stack the benches to create large structures as dancers continue to dance on top of the growing heights. Then at the end with all four levels of stacked benches, the chosen final pair will jump on the top of these benches while the girl is blindfolded. Due to the high stakes nature of the dance, all of the dancers let out large howls after every jump.

Rural is often called the party suite. Every week we practice as one suite, then as one whole performance with the other dancers. We are consisted of about 200 members spread out among other suites such as Mara Clara, Moro, Trad, etc.

Other roles include the cast members, the writers, and the coordinators for logistics. Our most recent live performance was at Carson High School to the Filipino-concentrated community there. This was the first time we were put in costume and makeup. I guess you can say this was our prototype to the final performance at Royce. We still have plenty of practice to do as for the last two weeks leading up to Royce, we used to practice once a week to everyday!

This entry was posted in on. Jessica Hagedorn. Source: magictheatre.org/wp-content/uploads/2014/05/hagedorn.gif Naka- set sa bago pa at mismong panahon ng pag-ahon ng yumaong Presidente ng Pilipinas na si Ferdinand Marcos sa kapangyarihan at rehimen mula sa huli ng dekadang 1950 hanggang sa kalagitnaan ng dekadang 1980, nakuhanan ng nobelang Dogeaters ni Jessica Hagedorn ang watak-watak ngunit kumplikadong mga larawan ng mga residente ng Maynila sa pamamagitan ng pananaw ng iba’t ibang mga tauhang mula sa maraming estado sa buhay. Kahit na patalon-talon ang pananaw ng nobela mula sa unang-taong pananaw ng isang tauhan sa isa pang unang-taong pananaw sa isang omniscient na pananaw, umiikot ang pangunahing pagsasalaysay sa pangunahing tauhan, si Rio Gonzaga, isang dalagita mula sa isang napaka-yamang pamilya sa lungsod na may halong dugong Pilipino, Espanyol, Amerikano, at Intsik. Kahit na hiwalay ang marami sa mga tauhan dahil sa estado sa buhay at pamanang lahi, marami sa kanila ang nagnanais na maging Westernized sa pamamagitan ng paggaya ng Amerikanong (pagkatapos ay Espanyol) kultura at pagmamaliit sa tradisyunal na kulturang Pilipino. Tututukan ng sanaysay na ito ang dysfunctional na pamilya ng mga pangunahing tauhang si Rio Gonzaga bilang isang dalagita upang ipakita ang pagnanais ng mga tauhan para sa mga Euro-centric na kultura.

Nangyayari ang magkakaugnay na mga kuwento sa Dogeaters sa metropolitang lungsod ng Maynila sa Pilipinas. Sa kabiserang lungsod na ito, naninirahang tabi-tabi ang parehong mga mayayaman at mga dukha sa napaka-magkaibang kondisyon. Pinangangatawan ng napakayamang negosyante ng niyog na si Severo Alacran ang mayayamang taga-lungsod, na nakatira sa mga mansiyong kasing laki ng mga museo at puno ng may labis-labis na imported na mga gamit sa bahay, mga damit, at mga convertible. Samantala, nabibilang rin sa mga mayayaman ang pamilya ng pangunahing tauahang si Rio Gonzaga, walang alinlangang mayaman, bagaman hindi kasing sobra-sobrang kayaman ang pamilyang Alacran. Sa wakas, nakatira ang lahat ng iba pa sa mga sulok ng lipunan – sa isang spectrum ng kahirapan mula sa mga tagapaglingkod bahay hanggang sa mga pimp sa mga janitor na mga orihinal na nagmula sa mga katutubong komunidad na may ilang mga tradisyonal na kasanayan, tulad ng pagkain ng aso. Kaya naman, nanggaling ang pamagat ng libro mula sa pagsasanay na ito na ipinagmamaliit ng mga sariling-nagpahayag na mga modernong Pilipinong na tumitingin sa dog-eating bilang salbahe. Dahil sa katutubong ugat nito, maaaring ituring ang pagkain ng aso bilang ang kabaligtaran ng lahat ng bagay na itinuturing moderno.

Bakit tinatawag ng may-akda ang librong ito sa pamamagitan ng isang terminong maaaring isaalang-alang bilang masamang salita para sa ilang mga modernong mga Pilipino? Marahil dahil ipinapaalaala ng terminong ito ang panliping nakaraan ng Pilipinas – isang katutubong kasaysayan na ang ikinahihiya ng ilang mga Pilipino, isang paalala na may baliktad na kultura itong nakaraan na mas mababa sa western na kultura, ang idolong kultura ng mga Espanyol at Amerikanong mananakop. Naimpluwensyahan ng mga ideal na Euro-centric na pamantayan ng pamumuhay, isinasalamin ng pamilya Rio ang iba’t-ibang pananaw at ugali ng mga Pilipino sa kung ano ang itinuturing bilang high-brow versus low-brow sa lipunang Pilipinas. Ipinagtatabi ng may-akda si Rio at ang kanyang nag- so-social climb na pinsang si Pucha sa maraming mga eksena na nagaganap sa Avenue Theater na nagpapakita ng mga Amerikanong pelikula, sa Cafe Espana na nagsisilbi ng mga matatamis, at isang beauty parlor para sa mga upper-middle class na tinatawag na “Jojo’s New Yorker.” Kahit na pareho silang nasa parehong puwang ng pribilehiyo, may magkaibang mga opinion sina Rio at Pucha tungkol sa kultura. Halimbawa, mga Amerikanong pelikula at mga aktor lamang ang gusto ni Pucha, kaya lihim na nanunood si Rio ng mga Pilipinong soap opera kasama ang kanyang lola sa ina na si “Lola Narcisa” at ang mga katulong sa bahay nila.

Habang sinasamba ni Pucha si Rock Hudson sa mga pelikulang tulad ng “All That Heaven Allows,” hinahangaan naming ni Rio si Nestor Noralez”na tinatawag ni Puchang “The King of Corny” sa tele-seryeng “Love Letters” (Hagedorn, 1990). Umamin si Rio na kapag nakita siya ni Pucha, maaaring hindi kailanman niyang maririnig ang dulo nito. Kahit na may ilang mga pagpapahalaga si Rio sa mga Amerikanong palabas, mahal pa rin niya ang mga Pilipinong tele-serye ngunit kailangang itago niya ito kay Pucha, na tila nahihiya siya sa pagtangkilik ng kanyang sariling kultura sa publiko.

Nagpapakita ito sa mahirap na kalagayan ni Rio tungkol sa mga sining na Pilipino: sa ilalim ng loob niya, alam nga niya na medyo corny, ngunit nahahagip siya nito dahil pamilyar na mahirap na ipagpalipas lamang. Nagiging nostalgic si Rio kapag nanunood ng “Love Letters,” lalo na dahil kasangkot nito ang pagpunta sa kwarto ng lola niya na para bang isang pang bawat gabing ritwal kasama ang mga tagapaglingkod sa bahay. ### Salin Sa Ingles (English Translation) Set in the pre- and era of the late Philippine president Ferdinand Marcos’ rise to power and regime from the late 1950’s until the mid-1980’s, Jessica Hagedorn’s Dogeaters captures the fragmented yet complex snapshots of the residents of Manila through the perspectives of different characters of socio-economic standing. Although the novel’s point of view jumps from one character’s first-person perspective to another’s first-person view to an omniscient one, the primary narration revolves the protagonist, Rio Gonzaga, a tween girl from an urban elite family with mixed Filipino, Spanish, American, and Chinese blood. Even though many of the characters are separated by socio-economic class and cultural heritage, many of them share a desire to become Westernized by emulating American (then Spanish) culture and looking down at traditional Filipino culture. This essay will focus on the dysfunctional family of the protagonist Rio Gonzaga as a tween to highlight the characters’ preference for Euro-centric culture.

The interconnected stories in Dogeaters occur in the metropolitan urban landscape of Manila in the Philippines. In this capital city, both the rich and the poor live side by side in disproportionately contrasting conditions. Coconut export tycoon Severo Alacran’s clan epitomizes the urban elite, living in museum-sized mansions with lavish imported furniture, clothing, and convertibles. Meanwhile, the protagonist Rio Gonzaga’s family, undoubtedly privileged, also belongs to the wealthy, although not as excessively wealthy as the Alacran family. Finally, everybody else live at the margins of society–in a spectrum of poverty from house servants to pimps to janitors who are originally from indigenous communities with some traditional practices, such as eating dogs. Thus, the title of the book comes from this practice that is looked down upon by self-proclaimed modern Filipinos who view dog-eating as barbaric. Due to its indigenous roots, dog-eating could be characterized as the opposite of everything considered modern.

Why would the author call this book by this term that could be considered as derogatory to some modern Filipinos? Perhaps because this term evokes the tribal past of the Philippines–an indigenous history that some Filipinos are ashamed of, a reminder that this past has a “backwards” culture that is inferior to the western culture, the idealized culture of the Spanish and American colonizers. As influenced by these idealized Euro-centric standards of living, Rio’s family reflects the various perceptions and attitudes of Filipinos on what is considered as high-brow versus low-brow society in the Philippines. The author juxtaposes Rio with her social climbing cousin Pucha in many scenes occurring at the Avenue Theater that shows American movies, Cafe Espana that serves desserts, and a beauty parlor for the upper-middle class called “Jojo’s New Yorker.” Although they both navigate these shared spaces of privilege, Rio and Pucha have different opinions regarding culture. For example, Pucha only likes American movies and actors, so Rio has to secretly watch Filipino soap operas with her maternal grandmother “Lola Narcisa” and the house servants.

As Pucha worships Rock Hudson in movies such as “All That Heaven Allows,” Rio admires Nestor Noralez “whom Pucha calls “The King of Corny” in the tele-series “Love Letters.” Rio confesses that “if Pucha could see her, she’d never hear the end of it.” Although Rio has some appreciation of American movies, she also still loves the Filipino soap operas but she has to hide it from Pucha, as though she is embarrassed of appreciating her own culture publicly. This shows the dilemma that Rio faces regarding Filipino-made art: deep inside she knows that it is at least somewhat corny, but it has a pull of the familiar that is challenging to merely shake off. Rio feels nostalgic to watching “Love Letters”, especially since it involves sneaking into her grandmother’s room as though performing an everyday evening ritual along with the house servants. In the chapter entitled “Tsismis” or “gossip” in English, Hagedorn incorporates excerpts from the soap opera alongside the Rio’s first-person narrative of her adventures around town with Pucha. This literary device disrupts the narrative, in that one could not tell right away that the multiple incorporations actually come from the soap opera, until you notice that the character names in the bolded excerpts are the same ones that are in the soap opera. However, aside from the character names being different, the scenes depicted in the soap opera excerpts seem to somehow fit into Rio’s accounts of hanging out with Pucha, in terms of Pucha’s melodramatic demeanor and the class struggle occurring in both the imagined and real world. In the imagined world of “Love Letters”, the characters navigate a world influenced by a “halo-halo” or mixture of cultures in terms of eating desserts (ice cream, sundae, and the Filipino “halo-halo”) and listening to music (the Strauss waltz, the cha cha, the tango, and the Filipino “kundiman”), as well a pair of lovers quarreling and wanting to retrieve a Rolex, a car, and an apartment.

Since these three items are expensive, these are markers of wealth and modernity, in contrast to an average Filipino who may not even have a watch, who probably ride a tricycle or other forms of public transportation, and who may live in a hut or a dilapidated house. Essentially, the imagined world reflects the real world of Pucha and Rio, in that they also eat their desserts and listen to music in Cafe Espana. Pucha also aspires to acquiring even more wealth than her current aristocratic socio-economic standing to obtain even more material possessions, such as a Rolex, a car, and a fancy apartment. Or, perhaps the real world reflects the imagined world? With the blurring of reality and imagination, Hagedorn makes the reader question which world preceded what.

The juxtaposition of the soap opera scenes with Rio’s narrative challenges the reader to make the distinction in this play-within-a-play situation, which is a characteristic of the metafiction sub-genre of satire. As Severo Alacran once said, “I can no longer tell what’s authentic from what’s fake.” Although it only occurs in the mind, perceptions and imaginations still become perceived reality, so they might as well be real for the individual experiencing them. This distorted reality plagues Pucha and other characters as they climb the social ladder of the Manila elite through beauty pageants and patronage in Western-named businesses.

Rio and Pucha’s adventures around Manila also shows the class hierarchies that even the aristocrats have to navigate even at their socio-economic stratum. Although Jojo’s New Yorker Salon is already a high-class beauty parlor, Pucha still aspires to go to an even more trendy manicure parlor, Chiquiting Moreno’s. This exhibits the social ladder that one can climb is not just one ladder vertical ladder, but a multi-level one for each strata of society. In addition to her preference for only highest-of-the-high class things, Pucha also hopes (and later settles for) the wealthy boy BoomBoom Alacran (from the coconut tycoon family), who Rio finds disgusting and grotesque. In public, while the girls and their chaperone servant eat at Cafe Espana, BoomBoom makes kissy faces to Pucha from afar, flattering her but grossing out Rio. At the country club for the likes of the aristocratic families of Alacran and Gonzaga, Pucha even flirts with the old tycoon even though she is only about 14 years old, while claiming him to be her uncle as they are related by wealth.

It seems that Pucha, who is undoubedtly considered pretty enough to join a beauty pageant, would use her sexual appeal just to advance in this social ladder of the elites. The novel also brings into question the cultural identity crisis of Filipinos from centuries of colonial rule. Rio’s father, Freddie Gonzaga, embodies this identity crisis as he refers to himself as a “guest” in his own country of the Philippines, despite being born and raised in the Philippines. His ties to Spain come from his great-grandfather from Seville who married a Filipino and settled in the Philippines with his family since then. Freddie tells his wife, “Two generations, three generations, it really doesn’t matter. What matters is I feel like a visitor.It doesn’t matter what you say–it’s how I feel.” Freddie is in denial that he is undoubtedly Filipino.

Having a great-grandparent who is Spanish is not so uncommon, since the Spanish rule did not leave the country officially until 1898, about fifty or so years or about two generations from the time period of the novel. However, it did stratify the country into native bloods, mixed bloods, and the spectrum of the mixed bloods–with the higher Spanish mixed bloods usually inhabiting the elite stratum of society. Freddie looks down at anything Filipino–from movies to radio to culture. If Freddie represents the modern mixed blood Filipino (which could account for a big chunk of the country), then his same dislike for anything Filipino may be reflected across society. His wealthy background exacerbates his disdain for local traditions, which reinforces the elevation of high-brow Western culture versus the low-brow Filipino culture. The theme of having high regard for anything Western bears some similarity to other Southeast Asian Novels, such as Vietnamese novelist Vu Trong Phung Dumb Luck and Burmese writer Ma Ma Lay’s Not Out of Hate. In Dumb Luck, the Vietnamese urbanites elevate Western (French) fashion, hobbies (tennis and bicycling), and art to a higher status than local Vietnamese trends.

Similarly, the Manila urbanites in Dogeaters prefer American fashion (suit and tie and European brands versus traditional Filipiniana garb), hobbies (golfing), and American movies versus locally made soap operas and films. Even the naming of the perceived high-class business bear the English or Spanish terms or places, with the cafe’ named after Spain (Cafe Espana) and the beauty parlor after New York (Jojo’s New Yorker). It seems as though the characters’ patronage in these places would somehow take them to Spain or New York–at least in their imagination, going to Cafe Espana made them feel that they are in a coffeeshop in Spain. Obviously, this is not the actual case, but with reality and the imagination blurred, the characters have fooled themselves into thinking that they are really in Europe or America. Meanwhile, in Not Out of Hate, the British-loving Burmese businessman U Saw Han shares a similar love for imported furniture, foreign food, and domineering attitude with the Dogeaters tycoon Severo Alacran. Although countries and time periods apart, both characters typify Western-loving Southeast Asian elite men. Perhaps men (or women, for that matter) who achieve the top echelon of socio-economic status and power in these countries become remarkably modernized or, at least, trying hard to appear this way.

If a society elevates anything Western to high status, then it seems to make sense that the closer an individual is to emulating and embodying Westernization, the higher their status will be perceived. In this context, it is possible that success could be equated to how much an individual has mastered becoming as Western as possible. In spite of the multiple narrative voices and jumps in time both forwards and backwards, Jessica Hagedorn masterfully displays a complex yet cohesive projection of Manila life in the Marcos regime era. Reading Dogeaters is like watching an elaborate fireworks show during New Years’ Eve in Manila–booming with variations of melodies and cacophony from the multiple characters and sub-plots, sparkling in different colors as represented by the diversity of socio-economic classes and sectors of society (the elites, the gays, the prostitutes, the activists, etc.), and rendering an entertaining show nonetheless. The use of multi-layered characters and stories, multiple narrative voices, and literary devices such as satire, play-within-a-play, and narrative breaks aid in pushing forth themes, such as the preference for Western culture and embarrassment about Filipino traditions.

With the complex history of the Philippines that has been colonized by the Spanish, Americans, and Japanese, this novel captures the identity crisis of the post-colonial Filipino. If this novel could be changed, perhaps it would benefit from having a first-person narration from the perspective of the tycoon’s Severo Alacran. However, perhaps there is not much more depth than can be obtained from his first-person perspective, as he is materialistic so perhaps his outward possessions and actions already reflect all that there is to his character. Another suggestion would be to provide some footnotes or index of the Filipino words being used, so that non-Filipino readers can understand what these terms mean and put them in context.

Nonetheless, Dogeaters ought to be read by those with interest in post-colonial studies and multicultural societies. Reference Hagedorn, J. New York, NY: Penguin Books. This entry was posted in, and tagged, on. Ni: Roxanne Gregorio Totoo ba ito o haka-haka lamang? Ngayon ay sabay sabay nating talakayin kung bakit nga ba mas masaya magbakasyon o manirahan sa Pilipinas.

Unang-una, ang Pilipinas ay mayaman sa kalikasan. Isa ang Puerto Prinsesa sa naparangalan upang mapabilang sa “Seven Wonders of the World.” Ito ang may pinakamahabang underground river sa buong asya at pangalawa naman sa buong mundo. May haba ito na 8.2 na kilometro. At sa loob nito ay pinung-puno ng sari-saring mga istraktura at hayop. Dito rin sa lugar na ito kilala ang ilang sa mga exotic food kagaya ng tamilok (“shipworm”) at buwaya.

Pero hindi lang ito ang nag-iisang kalikasan na matatagpuan mo sa Pilipinas dahil mayroon rin tayong Tubattaha Reed na may sari-saring isda, Boracay na sikat sa mga turista, at ang El Nido na may napakalinis na tubig. Kung hindi ka naman mahilig sa dagat at gusto mo lang mag sightseeing, magandang puntahan ang Bohol. Dito ay mayroong 1,268 na buhol na kulay tsokolate. Bukod doon, dito mo rin matatagpuan ang mga maliliit na tarsier. Mayroon din tayong Banaue Rice Terraces. Kung init na init ka na sa Pilipinas, pwedeng puwede ka ring pumunta ng Baguio.

Sinasabi nila na marami raw mga dayuhan ang namamalagi at nag-aaral dito dahil malamig ang klima kumpara sa siyudad. Kung kaya’t kung gusto ninyo makakain ng masarap at legit na Korean Barbeque, ito ang tamang destinasyon na dapat niyong puntahan dahil kalat na kalat sila doon. Kung ayaw mo naman lumabas, pwede ka rin namang mag-shopping na lang sa Mall of Asia na isa sa pinakamalaking mall sa buong Asya. Sinasabi nila na hindi raw ito kayang libutin ng isang araw. Araw-araw raw ay tumatayang halos 200,000 na tao ang nasa establisimientong ito. Bukod sa mga destinasyon na maaring puntahan, ay marami ring mga pagkain na tiyak na dapat niyong tikman sa Pilipinas. Ilan sa mga ito ay ang lechon, balot, sisig, at samu’t saring mga pagkaing kalye kagaya ng tukneneng at iskrambol na paboritong-paborito ko.

Ang lechon ay isang inihaw na buong baboy na niluluto gamit ang uling at madalas itong hinahanda tuwing kapaskuhan at pyesta. Karaniwan itong nilalagyan ng mansanas sa bibig na nagsisimbolo raw ng pagkabuhay at pagkamatay ng hayop. Ang balot naman ay isang bibe na hindi pa lubusang buo. Ito ay nilalako tuwing gabi at karaniwang kinakain ng mga manginginom bilang pulutan. Napakalakas raw nito sa protina kung kaya’t maganda ito sa mga taong mahilig mag-ehersisyo. Ako mismo ay mahilig sa balot pero ang kinakain ko lamang ay yung dilaw sa parte at yung sabaw ng itlog. Sabi ng aking Nanay ay marumi raw ang mga pagkaing ganito pero para sa akin napakasarap ng mga pagkaing bawal.

Kung “street food” naman ang pag-uusapan, dalubhasaako diyan. Isa sa mga sikat na pagkaing kalye na natikman ko rito ay ang kwek-kwek, siomai, at fishballs. Kinakain ito tuwing hapon at nagsisilbing pantawid gutom dahil na rin sa murang presyo nito. Tuwing uwian, bago ako umuwi sa bahay, ay lagi namin itong binibili ng aking barkada at minsan ay masarap rin itong ilagay sa kanin para gawing ulam. Isinasawsaw rin ito sa suka o kaya naman sa matamis na sauce na kung tawagin nila ay “manong sauce.” Mahigpit akong pinagbabawalang kumain ng ganitong klaseng pagkain dahil sabi nila ay marumi raw ito. Lagi pa ngang sinasabi ng nanay ko na kesyo dinuraan raw ito, nilulubluban ng ipis, at may sipon rin raw ito.

Pero dahil sadyang masarap ito ay gumagawa talaga ako ng paraan makabili lang ng pagkaing ito na swak sa aking panlasa. Ito lang ang ilan sa mga pagkain na dapat tikman kung ikaw ay bibisita sa Pilipinas. Bukod sa lahat, sa Pilipinas mo madidiskubre ang iba’t ibang klase ng tao. Isa sa mga nagustuhan ko sa ating mga Pilipino ay ang pagbibigay natin ng halaga sa ating mga pamilya, kung papaano tayo magbigay respeto sa mga nakatatanda at tulong sa mga nakababata.

Yung tipong, kahit hirap na hirap ka na ay nagagawa mo pa ring magpasalamat dahil lagi mong karamay ang iyong pamilya. Isa pa, doon, kahit pasko at wala kang pamilya, kukupkupin ka pa rin ng pamilya ng iyong mga barkada o kahit na sino man. Sabi nga nila, minsan parang ilegal doon maging malungkot.

Na kahit yung mga nawalan ng bahay at nasalanta ng bagyo ay mukhang masaya pa rin at patuloy na naghahanap ng ikasasaya nila sa kabila ng trahedyang naranasan nila. Sabi nga, parte lang ‘yan ng buhay.

Makikita mo ang hirap ng buhay duon kung kaya’t mas napapahalagahan mo ang buhay mo dito sa Amerika. Ngunit kahit na naghihirap ang mga tao sa Pilipinas, ay makikita mo pa rin na nagpupursige sila para miahon ang buhay ng kanilang mga pamilya. Hindi rin nawawala ang ngiti sa kanilang mga labi at hindi sila basta-bastang sumusuko sa mga hamon ng buhay. Makikita mo kung papaano ka nila alayan ng pagkain na yung tipong kahit wala na silang makain ay ibibigay pa nila ito sayo. Mararamdaman mo yung busilak nilang kalooban kaya para sa akin sila ay walang katulad at sadyang nangingibabaw sa karamihan. Kaya’t kung ako sainyo, puntahan niyo na ang Pilipinas at inyong diskubrihin kung gaano nga ba kaganda ito! Ito ay isang bidyo na nagpapatunay kung bakit nga ba “It’s More Fun in The Philippines!” English Translation: Where did the saying “It’s More Fun in The Philippines” come from?

Is it really true? Or is it just an assumption? Now, let us all discuss why is it really fun to go in a vacation and live in the Philippines.

Youtube Mga Bata Sa Lansangan

Puerto Prinsesa is included in one of the seven wonders of nature in Asia, which can be found in the Philippines. It is an underground river where you can find different structures and living things that can only be found inside the cave. However, this is not the only nature that Philippines can be proud of. Some of the places that is a “must visit” locations are the Tubbataha Reef where one can find multiple variations of coral and water creatures. We also have the Mall of Asia, which is actually the third largest country around the world. It is next to Manila Bay, so while you are there, you can actually relax and just watch the bay at night.

Bohol is also one of the most beautiful places in the Philippines. It is consist of more or less 1268 chocolate hills. It is not literally made up of chocolate but it can be compared to it because the grasses turn chocolate brown due to the heat there. Besides from the destinations that you can go to, they also have a lot of foods that you must try in order to feel that you have followed Filipino traditions. Some of these foods are Lechon, Balot, Sisig, and other street foods. Basically, Lechon is a whole pig that is cooked using charcoals and is typically served during birthdays, Christmas, and town celebrations. Balot on the other hand is a fertilized duck embryo that has not yet fully developed.

It is sold every night by street sellers and mostly bought by drunken people and others who need a lot of protein. Street foods like kwek-kwek, siomai, and fishballs are one of the most famous foods in the country. People would usually eat it in the afternoon as a dessert and also because of its cheap prices. Every time we come hope from school, my friends and I would always buy it and there are times when we put it in rice and serve it as a dish. So, if you are planning to go to the Philippines these are the things that you must try in order to be fully accustomed with the Filipino culture. It is really more fun in the Philippines compared to other countries because you will discover the different types of people there and see their hard work. You will also be infected by the amount of laughter that they have because you will see how genuine their smiles are it their happiness really comes from the heart.

They are incomparable to others and their happiness really dominates their personalities. So, if I were you, I would visit the Philippines and discover how beautiful it really is and make your own experience undeniably exciting experience during your stay over there, This is a video that illustrates why it is actually “More Fun in The Philippines!” This entry was posted in, and tagged on. Ni Maxwell Mommsen Sining ang pagkilos.

Bakit ko sinabi ‘yon? Sinasabi ko na sining ang pagkilos dahil ito ang totoo. Ang pagkilos ay napakaganda dahil nagpapahiwatig ito ng ekspresyon, wika, atbp. Napakaimportante nito sa buhay ko at ipapakita ko sa inyo kung bakit. Unang-una, ano ang ginagawa ng mga artista?

Napakadedikado ng mga artista sa kanilang pag-arte. Sila ay napakamaramdamin kung kaya’t nararamdaman nila kung ano ang kinakailangan nilang gawin upang maitawid ang kanilang presentasyon. Ang pagiging artista at ang sining ng pagkilos ay maraming pagkakahalintulad. Kinakailangang maging maingat ng mga artista sa kanilang pagkilos dahil hindi ito teknikal. Kailangan nilang sanayin ang kanilang katawan upang magawa ng tama ang kanilang pagkilos. Kadalasan ay sumasakit ang katawan ng mga artista tuwing umaarte sila dahil napakadraining ng prosesong ito.

Para sa artista, ang pagkilos ay may dalawang katangian kabilang na ang pag-arte niya. Tuwing umaarte ang isang artista, kinakailangan niyang maging madamdamin. Maihahalintulad ang pasyon ng isang artista sa apoy kung saan minsan ay lumalaki ang apoy at minsan naman ito ay mabagal lamang. Medyo magulo ang artistang pagkilos dahil katawan ang ginagamit dito. Maaari nating sabihin na “sculpture in motion” ito dahil ang bawat kilos ng isang indibidwal ay bago kahit na paulit-ulit itong ginagawa. Kada linya ng ekspresyon ng isang artista ay kakaiba at makabago. Iba ang ekspresyon nila sa pagkilos dahil kinakailangan nila ng matinding koneksyon sa madla.

Kailangang maramdaman ng madla ang damdamin ng artista sa iba’t ibang paraan kagaya nalang ng pagsara nila ng pinto o kung paano sila maglakad. Maaaring maramdaman ng madla ang sining. Ang isang halimbawa nito ay ang malulungkot na kanta, kagalakan tuwing may nananalong manlalaro, sindak mula sa isang olympic gymnast, at katahimikan sa pagmumuni-muni tuwing may isang mananayaw. Hilak ang ekspresyong ito dahil direkto ito sa kanyang pinagmulan. Nararamdaman na natin ito mula bata tayo hanggang sa ating pagtanda. Ang pagsasayaw ng mag-isa sa kwarto ay isang uri ng free self-expression.

Camtasia studio v8 4 4 incl keygen-tsz. Lahat ng pagkilos ay may kanya-kanyang uri ng self-expression. Hindi ito maaaring itago ang pagkatao ng isang indibidwal mula sa madla dahil kitang-kita ito sa uri ng kanilang pagkilos. Madaling naipapakita ng isang indibidwal ang kanyang nararamdaman gamit ang kanyang pagkilos; kung siya yung tipong happy-go-lucky o taong malungkutin.

Kung martial artist yung tao, pwede mong makita ang mga kicks, o invisible na opponent; kung mananayaw naman ito, pwede mong makita ang mga mananayaw sa paligid. Makikita mo ang mga ito hindi base sa pagpili niya ng pagkilos pero kung papaano niya gawin ang mga ito (malaki man o maliit ang mga detalyeng ito).

Halimbawa, ang aking kaibigan Leomar, kapag nagpa- parkour siya, mababa sa lupa. Ito ay katulad ng paraan na ginagamit niya sa kanyang trabaho (photography/videography). Gusto ni Leo na maliit lang ang gawain pang-araw-araw hanggang sa malaking proyekto na ang kanyang natapos. Mahilig sa kutsilyo ang mga kaibigan ni Will kung kayat napakatalim ng pagkilos nito. Malikhain ang pag-arte at malikhain ang sining ng pagkilos. Ang paraan ng pagkilos ng isang indibidwal ay kapanipaniwala para sa lahat dahil ang pagkilos ay parang dyalogo na nais mong ihatid sa iyong sarili, sa madla, at pati na rin sa buong daigdig. Kagaya nalang ng pintor na pilit gumagawa ng sarili nitong canvas, nagpipinta rin ang mga indibidwal gamit ang kanilang mga katawan gamit ang ibat-ibang uri ng pagkilos. Napakaganda ng larawang ito.

Sinabi ni Socrates na, “No man has the right to be an amateur in the matter of physical training. It is a shame for a man to grow old without seeing the beauty and strength of which his body is capable.” Ito ay ang aking paniniwala. Napakaganda ng sining na ito dahil produkto ito ng ating pagkatao.

Produkto sa naghahalintulad sa amin sa mga artista. Movement is an art form. There are many ways that make us artists both in the traditional sense and the sense of movement.

I believe that these things are passion, drive, and the need to create. These things are present in all artists, both movement and visually oriented. Furthermore, the art is a form of self expression and creativity. Our movement shows more about us than we believe; it is a way of expressing the true soul, the true self. It allows us to feel emotion both empathically and by ourselves, whether watching a game on tv and becoming excited at the winning team, or quiet contemplation from watching a dance performance, or just the simple joy of dancing to your favorite song in your room. Furthermore, the creative process of movement is one that is present in all human beings, and allows us to paint pictures with our bodies. This is what makes the movement arts truly beautiful.

This entry was posted in, and tagged on. Ni Nigel Soriano Para sa akin, masaya ang pagguhit. Kapag gumuguhit ako, hindi ako nag-iisip nang marami. Gumuguhit ako lang ng mga bagay na nasa isipan ko. Walang tunay kahulugan sa mga guhit ko.

Sa guhit na ito, may isang halimaw na nakikita ang sarili niya, iniisip tungkol sa kung gaanong kagwapo niya. Sa tingin mo, gwapo ba siya?

Sabihin mo sa akin sa palagay mo sa komento. For me, drawing is fun. When I draw, I don’t really think that much. I just draw the things in my mind. There’s no real meaning in my drawings. In this drawing, there’s a monster who’s looking at himself in the mirror, thinking about how handsome he is. In your eyes, is he handsome? Let me know your opinion in the comments.

Mga Larawan Ng Mga Bata Sa Lansangan

This entry was posted in, on. Post navigation.